 |
|
Ik ben een kind van deze tijd — zonder internet voel ik me verloren, een mobiele telefoon is noodzakelijk ongemak en email is verrekte handig.
Maar toch.
Soms heb ik het idee dat we met onze voortschrijdende vooruitgang onnodig verworvenheden uit het verleden bij het grof vuil zetten. Of domweg vergeten. En dat is soms best wel jammer.
Wie schrijft er bijvoorbeeld nog wel es een brief? Een echte, bedoel ik. Op papier en met inkt geschreven. Waarbij zorgvuldig over de aanhef is nagedacht, de opmaak van belang is en de inhoud zorgvuldig overwogen. Waarvan de ontvanger allereerst de mooi gecalligrafeerde adressering bekijkt om aan de hand van het handschrift de schrijver te herkennen alvorens de envelop met een briefopener zorgvuldig te openen en het bericht met aandacht te lezen.
Hoe persoonlijk en liefdevol kan een boodschap zijn?
[Misschien moeten we eerst terug naar de basis van het schoonschrijven. Mijn eigen hanenpoten zijn onleesbaar en bewijzen de destructieve kracht van de vooruitgang. Want een kind van deze tijd, hè.]
Een geschreven brief? Wat is dat? 😉
{Mowl: een email waar je voor moet betalen, zonder spellingscontrole en die er zeker twee dagen over doet om zijn bestemming te bereiken.}
Zoals Peerke zegt, wat let je! Je hebt mijn adres (denk ik 🙂 dus ga je gang. Ik vind handgeschreven brieven nog steeds erg leuk om te krijgen. En om te schrijven. Mijn man heeft trouwens nog steeds al mijn brieven bewaard die ik hem in het prille begin van onze relatie heb geschreven. Dat heb ik pas recent ontdekt en dat vond ik erg leuk!
{Mowl: heb je ze nog herlezen?}
We hebben ze samen herlezen. Niet allemaal natuurlijk, maar het bracht wel leuke herinneringen.
{Mowl: ah, hoe romantisch…}
Wat let je. Je hanenpoten dragen bij aan de charme van het geschrevene.
{Mowl: denk je heus?}