Ik vroeg of alles in orde was, knikkend naar de man die tegen de muur in slaap was gevallen. De drie anderen lachten.

“No worries mate,” zei er eentje. Hij werd bijgevallen door de twee die met een dik Oost-Europees accent vertelden dat ze dertig uur achter elkaar hadden gewerkt en nu een biertje dronken. En de vierde was gewoon te moe om te blijven staan – niks om me zorgen over te maken – maar toch bedankt. En ze proostten met hun halveliterblikjes.

De sfeer veranderde toen de No-worries-mate werd ingerekend door de politie die later kwam. Er was versterking opgeroepen om de orde te handhaven.

Nu had ik het liefst willen zeggen dat de slaper ontwaakte en met een kwinkslag het ijs ontdooide. O ja, hij werd wakker. Maar meteen daarop trok hij zich langs de muur omhoog als iemand wiens droom ineens een nachtmerrie was geworden.

Ik zag het.