Brrrr was al naar bed toen er werd aangebeld.

Hoewel het me ten strengste is verboden om de voordeur te openen, wanneer hij er niet is, was ik te nieuwsgierig om dit verbod te handhaven. Door het glas van de deur zag ik trouwens al dat het ongevaarlijk was: M stond daar. M woont naast ons. Ze heeft twee doctoraaltitels en twee honden. Ze was aangeschoten.

-“Ik kom er niet in.” lispelde ze. Ik trok mijn wenkbrauwen op.
-“In de voordeur.” vervolgde ze. “Ik krijg het slot niet open.”

Ik schoot mijn sloffen aan en liep met haar mee. De honden stonden voor haar deur te dringen. M gaf me de sleutels.

-“Het is die lange.” zei ze terwijl ze me een loper aanreikte. “Ze hebben altijd tegen me gezegd dat ik het slot moet vervangen omdat ie te makkelijk te openen is. Maar nu lukt het me niet.”

Ik duwde de sleutel in het slot en draaide. Er was geen beweging in te krijgen.

-“Misschien moet ik via jullie slaapkamer proberen binnen te komen.” opperde M. O nee, niet dat! Brrrr zou wakker worden met een blik op haar – hij zou het me nooit vergeven. Nog verwoeder probeerde ik het slot te openen.

-“Laat mij es.” zei ze. “Misschien moet ik harder draaien.”
Ik liet haar de sleutel. Ze morrelde flink, maar nog steeds bleef het slot gesloten.

-“Normaal lukt het me wel, maar ik ben een beetje dronken, geloof ik.” giechelde ze. Ik piekerde. Wat moest er gebeuren als M niet naar binnenkon? Moest ik haar op de bank laten slapen? En de honden dan? Die konden niet naar binnen met onze drie poezen.

Opeens gilde ze. “Ja!” riep ze. Ze opende de deur. Ik slaakte een diepe zucht van opluchting. De honden renden naar binnen. M viel me om de nek.

-“O dankjewel!” riep ze.
-“Ik heb niks gedaan hoor.” weersprak ik.

-“Jawel, je hebt me gesteund. Dankjewel.”

Ze zoende me op beide wangen. Ik was zeker zo blij als zij.

[Op de foto zie je trouwens andere buurhondjes. Ze behoren aan Gaby toe, je weet wel, onze schilderende buurvrouw. Zij komt vanavond eten, met vriend en kinderen. Hopelijk kunnen zij hun deur straks wel openen.]