Kijk, het was natuurlijk handiger, maar aan het einde vooral goedkoper wanneer ik het bakblik zelf in de winkel ging ophalen. Dus had ik een tijdslot weten te regelen.

“En? Hoe was het?” vroeg een collega, die haar jaloezie nauwelijks kon onderdrukken.

Ik glimlachte bij de herinnering.

“Heerlijk,” verzuchtte ik, “ik had dat al zeker een jaar niet meer zo mogen ervaren.”

De collega knikte. De afgunst droop nu uit al haar poriën.

“Ik snap het,” zei ze, “en je hebt je natuurlijk die hele twintig minuten ondergedompeld in het shoppen, nietwaar? Alle gangen door, tot je naar de kassa moest.”

Ik keek haar verbaasd aan.

“Welnee,” zei ik, “hoe kom je daarbij? In twee minuten stond ik weer buiten met mijn bakblik, te genieten dat ik de winkel was ontsnapt. Opgelucht en vrij.”

Ik scoorde onbegrepen blikken.

“Verrukkelijk,” mompelde ik, “ik had dat gevoel al zolang niet meer gehad.”