C’est le ton qui fait la musique

meeuwen
Ook hoogvliegers hebben als innigste droom: een tak om op te rusten. Fernand Lambrecht (1913-1996)

“Wacht effe. We hebben ’n beller.” zei de man met de zonnebril in z’n hoor, toen ’n multitone kakofonie klonk. Hij haalde z’n mobiel uit z’n binnenzak. ’t Gezelschap aan de zonovergoten tafel ging verder met hun visjes.

“Joo!” riep de man in z’n telefoon. “Nee, ’t is koel, man.” Hij luisterde naar de beller. “Ik was op één of ander festival, op de bult. Daar heb ik ’n dametje leren kennen, waar ik m’n zak in heb geleegd.” Hij lachte schor. “Maar moet ik nog wat voor je meenemen?” Z’n vingers trommelden op ’t tafelblad.

De anderen aten ondertussen ongestoord verder. De man met de zonnebril in z’n haar had alleen ’n glas witte wijn voor zich staan.

“Bier?” zeidie. “Wat te snuiven?” Weer die lach. “‘k Zie je zo. Doei.” En hij verbrak de verbinding. Hij nam ’n slok van z’n wijn.

’t Was even stil met ’t eten. Toen sprak de geblondeerde vrouw.

“Vertel nog es over je seksloze vakantie.” zei ze.

[Oe, die glimlach, dacht ik, die doet pijn.]

Standaard

2 gedachten over “C’est le ton qui fait la musique

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.