 |
|
“Oei.” zei de manager van de supermarkt toen hij het compromitterende en onomstotelijke bewijs zag.
Op de vleesafdeling had ik een ontvelde koe zien lopen en ik had een foto van het bebloede beest gemaakt.
“Zeker oei.” zei ik. “Als dit in de kranten komt kan dit nare gevolgen hebben.” De manager dacht na.
“Wat wil je?” vroeg hij.
“Wat ik wil,” antwoordde ik zacht maar vastberaden, op de toon van iemand die weet dat hij een troef in handen heeft, “zijn de adressen van alle nazi’s in de buurt.”
De manager knikte. Hij leek opgelucht.
“Goed.” zei hij. “Geen probleem.”
We bekrachtigden de overeenkomst met een handdruk. Ik wilde weglopen.
“Moet ik die gewoon naar de Acaciastraat sturen?” hoorde ik de manager me naroepen. Ik stopte. Ik twijfelde. Acaciastraat? Hoe kwam ie daar bij? Ik draaide me om.
“Ja hoor.” glimlachte ik. Bij nader inzien leek het me beter dat ie mijn ware adres niet kreeg.
[Een beetje verward werd ik wakker. Soms zou ik wel es willen weten wat er zich tussen mijn oren afspeelt.]
Niet voor niets dat ’traumen’ en ’trauma’ zo op elkaar lijken?
{Mowl: zou dit etymologisch correct zijn?.}
Ik zou niet graag in jouw nachtmerries ronddwalen zeg. Pfff ont-en gevilde koeien in de supermarkt en dan nog een chanterende René. Tss Tss
{Mowl: ik ben niet meer te redden, vrees ik.}
Volgens Google ben jij de vierde in de wereld die het woord ontvild gebruikt. Ik kan me wel ongeveer voorstellen wat je bedoelt, maar is dat niet gevild?Inhoudelijk: droomde ik maar wat vaker. Dat schrijft altijd zo lekker weg.
{Mowl: jij hebt helemaal gelijk. Ik verdedig me – zwak, maar toch – door te beweren dat ik een samenvoeging van ‘gevild’ en ‘ontveld’ heb gecreëerd.}