|
“Kom, we gaan naar buiten.” zei Brrrr, “Een frisse neus halen.”
“Ja maar – ik ben ziek.” zei ik.
Want zo ben ik, hè: als je ziek bent hoor je in bed uit te zieken. Anders ben je een aansteller, een nepperd. Als je naar buiten kunt, kun je ook werken.
“Doe normaal.” zei Brrrr. “Opschieten. Douchen. Aankleden. Kom op.”
Ik gehoorzaamde. Even later stond ik te genieten van de warme waterstralen. Tot mijn grote tegenzin knapte ik ervan op. Toen ik even later schone kleren aanhad wist ik bijna niet meer waarom ik me ziek had gemeld.
Ik kreeg er de pest in.
“Heb je nu je zin?” mopperde ik. “Nu ga ik me nog schuldig voelen, ook.”
[Gelukkig werd deze zin onderbroken door een enorme hoestbui. Piepend en naar adem snakkend viel ik half op de grond. Gelukkig. Ik was nog steeds niet lekker.]
Brrrr lijkt me een prima verpleegster huh verpleger te zijn!
{Mowl: je moet hem bezig zien met een thermometer!}
Eerst slaan en daarna zieken naar buiten sleuren. Die Brrrr, toch!
{Mowl: Spartaans is het leven dat ik leid. Ik zal het er wel naar gemaakt hebben.}
Beterschap jongen!
{Mowl: het gaat al beter. Dank je.}
veel hoesten is wel goed voor je buikspieren! 😉
aldusl
{Mowl: mooi, dan cremeren ze straks prima abs.}
Kijk dat helpt! Je voelt je even schuldig, maar je kunt toch weer gewoon meedoen.
{Mowl: mijn schuldgevoel beschouw ik als een gegeven. Meesttijds negeer ik het.}
Zeg, je hebt toch niet op je ziekbed stiekem de site zitten veranderen he? Ziet er wel goed uit.
(hoorde vandaag dat Brrrr en ik een gemeenschappelijke kennis hebben)
{Mowl: iedereen schijnt weer via via een relatie met de rest van de wereldbevolking te hebben. Ik moet een groter adressenboekje aanschaffen.}