Communio

Vrijheid is het brood en de morgen en de opgaande zon. Stephen Vincent Benét

We dronken witte wijn en aten bitterballen op het strand.

Niet zo lang geleden was dit een mededeling die hooguit tot schouderophalen had geleid – vandaag vraagt hij om ootmoed en rekenschap.

Wat gisteren schier onschuldig was, bleek bijkans verworden tot een misdrijf, waar slechts met goede redenen omkleed strafvermindering voor kan worden verkregen, laat staan vrijspraak.

Het zijn, om een veelgehoorde verzuchting dezer dagen aan te halen: Rare tijden.

Het was een besef dat razendsnel het geweten had doordrenkt en tot een voorheen ongekend schuldgevoel leidde. Wat ons echter niet belette om de witte wijn te drinken en de bitterballen te eten. Met – dat kan niet ontkend worden – de latente ervaring dat we iets stouts deden.

Misschien moesten we die sensatie koesteren.

Morgen kon alles immers anders zijn, wisten we, zoals eerder alles anders was om nooit meer zo te worden.

We vierden, dat begrepen we nu, een uitgestelde eucharistie.

Standaard