’t Licht aan het einde is de eureka van de tunnel

Getrotseerd keek ik links opzij en vervolgens naar rechts. Toen zag ik ‘t. Daar stond een winnaar, een riskmanager, een oppermachtige die de wildernis zou oversteken. Ik hield het tegen, want de lichten stonden op rood en greep met m’n hand zijn arm.

Toen stak hij nietsvermoedend over en zag aan zijn gezichtsuitdrukking dat hij mij een dienst wilde bewijzen, want de uitdaging die uit zijn hand stak kwam uit de bocht gewrongen.

“Steek over dan, dit is het leven, het leven zit vol met spontane gekkigheid, proef de stelling en zet je gedachte in de proefsom.” riep hij van de overkant.

Wist niet waar hij het over had. “Dit is compleet waanzin.” riep ik terug.

Naast mij stond een oudere Japanse man met een enorme grijze regenjas aan. “Hij durft veel meer dan jij, dacht ik het niet.” zei de man.

Bij het moment dat de man naast mij dat zei, kon ik mezelf wel begraven onder de grond, want ik realiseerde mij ineens dat het al die tijd op groen stond.

“Het is groen, nu mogen wij.”