Het grootste geluk van een vogel: zijn vleugels openslaan en de mens ontvluchten. Michel Balfort
Er zijn geen sneeuwpoppen gemaakt dit jaar, merkte ik plots op.
Ik had wel iglo’s gezien, gemaakt van emmertjes aangestampte sneeuw, of sleetjes die van de heuvel in het park afgleden, maar sneeuwpoppen? Niks. Nergens.
“Ik zie geen sneeuwpoppen.” zei ik daarom tegen een man die zijn wenskaarten door de tijdelijk versmalde en nu te nauwe opening van de brievenbus probeerde te schuiven. “Nergens zijn er sneeuwpoppen.” De man keek verstoord op. Hij haalde een envelop van het stapeltje en probeerde het nog es.
“Zo.” zei hij. Het was duidelijk dat het hem geen hout interesseerde. Hij duwde met enige moeite de laatste groet in de bus. Toen wees hij naar het hoger gelegen deel van de straat, even verderop.
“Maar we hebben er wel een extra glasbak bij.” zei hij zonder omkijken.
[Daar had hij ook weer gelijk in. En bij nader inzien was dat wel zeker zo praktisch.]
En houdt hopelijk langer stand.
{Mowl: heb je ook zo genoeg van die sneeuw?}
Precies tegenover de extra geplaatste gladbak heeft een jongetje met zijn vader een piepklein sneeuwpoppetje gemaakt. Een kleintje van zo’n 10 cm hoog. Hij keek slim uit z’n oogjes. Ook wel een beetje trots, omdat hij hooggeplaatst op een paaltje de omgeving kon overzien -;)
{Mowl: nou, wat zeg ik — onze wijk heeft echt al-les!}