Over
straat liepen twee jongens zoals jonge jongens dat doen: wiegend met hun bovenlichaam op twee benen die de laatste jaren te snel hun lengte hadden gekregen. ’n Ander zou dat als slungelig beschrijven, wellicht, maar ik zag in de deining de begeerte naar ’t leven en de uitdrukkelijke ontkenning van de eigen sterfelijkheid.
Ze zwegen — d’r zijn zeker meer vragen dan antwoorden, dacht ik.
Misschien gingen ze ’n boodschap doen, of anders gewoon ’n eindje lopen. Of nee, dat doen jongens niet. Hoe doelloos hun gangen soms lijken voor ’n buitenstaander, d’r is altijd ’n reden voor de beweging van jongens. Maar dat herinneren zich weinig mensen nog. Ook niet als ze zelf zo’n jongen zijn geweest.
Zoals ik ooit.
Ik stond voor ’t raam en keek de jongens na. En toen voelde ik weer de onbekommerde spanning van die jongens, die nog alles mochten ontdekken.
’t Stemde me melancholiek.
Laat ik nu eens de schijnbaar eerste reactie plaatsen …
Welkom, jij Rat, op je nieuwe webstek. Ik zal je er graag heen volgen, want je stukjes zijn (doorgaans) pareltjes die de dag heel prettig kleuren.
Dit jongensstukje (wie, als-ie ooit jongen is geweest, herkent dit niet?) is daarvan weer een prachtig voorbeeld. Een meer dan waardige heropening onmiddellijk na de verhuizing.
Ga zo door, en gij zult (altoos voldoende) spinazie (te) eten (hebben) (geparafraseerd naar mijn oude leraar geschiedenis, de heer Uljee). Toch een prettige zekerheid voor een zelfstandig ondernemer!
Bij deze maar eens: dank, dank voor al het mij verschafte leesgenot!
{rat: spinazie is lekker. Met wat bloep.}