De Macchiavelli’s

verleiding

De enige manier om van een verleiding af te komen, is eraan toe te geven. Oscar Wilde (1854–1900)

Eigenlijk was het ook niet eerlijk van ons. Of liever: van Brrrr.

Want hij had die onweerstaanbare pasta gemaakt met gewoon wat peper, olie en tonijn. En toen was het al heel moeilijk voor de katten om zich gedeisd te houden.

Omstebeurt sprongen ze op en af de stoelen aan de tafel waar wij zaten te eten. Toen we het bestek neerlegden en ze nog niks had gekregen, hield Miesje het voor gezien en vertrok met een sneu mauwtje naar buiten.

Dat was misschien wel het verstandigste; we hadden natuurlijk wat vis voor de poezen bewaard, maar dat zouden ze pas ’s avonds krijgen, bij hun eten. En dat duurde nog een uurtje of wat.

In de tussentijd werd de tonijn veilig in een bakje bewaard, achter de deur van het aanrecht.

En al zagen ze het niet, ruiken deden Pim en Zus het wel.

Dat ze met hun eigen kattenkracht gewoon het deurtje waarachter de schat lag hadden kunnen opzijschuiven, hebben ze niet ontdekt. Maar dat hadden we ook eigenlijk niet verwacht.

[Door dit soort kwellingen weten we ons verzekerd van de adoratie door onze poezenbeesten. Macht is geweldig. Zolang je het hebt.]

Standaard

3 gedachten over “De Macchiavelli’s

  1. linette schreef:

    Goed, ik ben niet meer de eerste en enige, maar ik weet na vanavond weer dat jullie poesbeesten geen klagen hebben, dus…

    {Mowl: ze hebben hun kattenbrokjes en spelen.}

  2. Denkt er ernstig over na om de dierenbescherming te bellen. Arme poezen.

    ps: het doel heiligt niet altijd de middelen 🙂

    {Mowl: zoals elke machthebber functioneren ook wij enkel in het belang van de gemachtigden.}

Laat een reactie achter bij AnneReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.