Een vreemd woord is als een onscherpe foto. Karl Heinrich Waggerl (1897-1973)

De man stond met af­hangende armen en zweeg vooral. Hij keek toe hoe z’n vrouw de bezoekers van de barak waar­schuwde.

“Kijk uit.” deed ze. “D’r zit gloeiend hete olie in de wok­pan.” Om te ver­volgen met: “Ik kom hier altijd. Daarom vroeg ze of ik.” De zin maakte ze af met ’n hoofd­knikje. Dat zei alles.

Wie ze was, werd niet duidelijk — maar dat was ook niet belang­rijk. Belang­rijk was dat we gewaar­schuwd werden voor de hete olie in de wok­pan. Je moest d’r toch niet aan denken wat d’r anders allemaal zou kunnen gebeuren.

De man begreep dat maar al te goed en zweeg daarom. Z’n afhangende armen mar­keerden z’n over­gave aan ’t onvermijdelijke, ’t hogere. Dit zwijgen sprak.

[“Kijk uit voor de hete olie.” waarschuwde de vrouw de moeder die d’r dochter voor ’t fornuis wilde foto­graferen. De man deed ’n stap achter­uit. “O ja.” zei de vrouw en ging ook even opzij.]