De tand des tijds

taaitaai

Het leven is als een tand. Eerst denk je er niet aan. Je blijft tevreden kauwen. En dan begint het opeens te rotten. Het doet je pijn en toch wil je het houden. Boris Vian (1920-1959)

Normaal gesproken lig ik ontspannen in de tandartsstoel, wetende dat ik meer tijd in zijn wachtkamer dan onder de handen van de dentale deskundige doorbreng. Hij krabt wat met zijn krabbertje, mompelt iets tegen zijn assistente en concludeert met: “Uitstekend. Maakt u maar een nieuwe afspraak.”

Dit maal ging het anders.

“Euthanasie.” hoorde ik. Werkelijk? Ik slikte bijna het krabbertje door. De dokter zag mijn opengesperde ogen.

“Het is de vulling.” legde hij uit. “Die gaat gewoonlijk zeven, acht jaar mee. En deze zit er al…” – hij keek op mijn patiëntenkaart – “Zo, al achttien jaar. Dat moest wel fout gaan.”

[‘Anesthesie‘ kan heel verontrustend klinken als je het niet goed verstaat, weet ik nu.]

Standaard

5 gedachten over “De tand des tijds

  1. Steve schreef:

    Ach, maakt niet uit wat hij zij. Zo te horen bleek hij toch Anesthesie te bedoelen.

    Of heb je dit stukje vooruit geschreven ??

    {Mowl: volgende maand gaat de spuit er pas in. Welke dan ook.}

Laat een reactie achter bij SteveReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.