Declinatie

Vergeleken met de verlangens van mijn hart is de zee een druppel Adélia Prado

Vergeleken met de verlangens van mijn hart
is de zee een druppel
Adélia Prado

Ooit heb ik het al over hem gehad: de kleine, kromgebogen man, met geelgrijs haar en evenzo snor, die, starend naar het voetpad en met een plastic tas geklemd onder zijn arm, me dagelijks tegemoet loopt – hij, zo veronderstel ik, op weg naar het station, ik er net vandaan komend.

Hij ontwijkt m’n blik consequent, waardoor (juist daardoor) ik elke dag weer blijf proberen oogcontact met hem te maken; tot op heden zonder resultaat. (Ik zou trouwens niet weten wat te doen wanneer de man ineens op zou kijken en me goedendag zou knikken. Het spel zou dan gespeeld zijn, denk ik, de lol er van af.)

Vanmorgen zag ik hem weer – tas onder de armen, blik gekeerd naar de stoeptegels. Maar toen gebeurde er iets onverwachts: hij stopte.

De man met de tas en het grijsgele haar draaide zich naar een etalage aan de kant van zijn route. Daar bleef hij staan kijken.

Ongemerkt versnelde ik mijn pas.

[O, nieuwsgierigheid – brandstof van mijn leven. Kon ik je winnen en verzilveren.]

Standaard

4 gedachten over “Declinatie

  1. Heerlijk tijdverdrijf: je afvragen waar iemand vandaan komt, heengaat en wat-ie doet. Of juist niet doet. Maar laat’t maar lekker een mysterie blijven. Anders is de lol eraf.

    {Mowl: heel waar. Zou je d’r je geld mee kunnen verdienen?}

Laat een reactie achter bij Botte van FrieslandReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.