’t Beloofde ’n gitzwarte dag te worden. Dat voelde ik aan m’n water.

Soms heb je dat namelijk, dat je — zonder ’n verstandelijke verklaring — weet dat je eigenlijk beter in bed had kunnen blijven liggen, met ’t dekbed tot over je oren getrokken. Toch fietste ik zomaar rond de stad, elk mogelijk onheil riskerend. Eigenlijk zou ik opgepakt moeten worden voor uitlokking, dacht ik.

Bij elke kruising vermoedde ik ’n automobilist die met ’n rotvaart m’n lot zou bezegelen. Er waren ook verdacht veel aannemers bezig met bouwwerken waar van alles kon instorten en omvallen wanneer ik daar net toevallig langs reed. Of ’n onverwachte kuil in de weg waardoor ik de lucht in zou worden gekatapulteerd.

Maar niets van dit alles was mij beschoren.

Eenmaal thuis, toen ik de fiets parkeerde, hoorde ik de sirenes van hulpvoertuigen.

Dit keer was iemand anders dus de lul, dacht ik. Dit keer wel.