Doek

Haar lichaam was haar lijfspreuk. Johan Anthierens

Het duurde even voordat ik in de gaten had dat de jonge dame in de woonkamer, met het golvende, blonde haar, dezelfde was als die ik vaker door de stad zag voorbijgaan met een hoofddoek omgewikkeld. Ik zei het tegen haar.

“Ik had nooit gedacht dat ik je haar nog eens zou zien,” zei ik.

Ze streelde, bijna willekeurig, met een hand langs één van de lokken. Ze glimlachte daarbij.

“Dat hoor ik wel meer,” zei ze, “maar ik draag niet altijd een hoofddoek.” Het klonk bijna verontschuldigend. “Zeker niet binnenshuis.”

Ze nam een slokje van haar thee – wat anders, dacht ik. Dan boog ze iets naar voren.

“Het is niet alleen maar mijn geloof,” zei ze samenzweerderig, “het is ook lekker warm met zulk weer.”

Ze schaterde ervan. Met twee handen pakte ze haar mok vast.

“Met deze kou ga ik echt niet blootshoofds op de fiets.” schudde ze.

Standaard

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.