Tuurlijk heb ik dat ook – nog steeds, als ik eerlijk ben – maar wel steeds minder: schuldgevoel wanneer ik noodgedwongen nutteloos thuis zit en andere mensen het werk laat opknappen.
Maar het is niet anders dan dat het is en van schuldgevoel is nog nooit iemand beter geworden. Zo.
Dus luister ik naar zachte jazz, lees verder in dat spannende tweede deel van die trilogie, koester me in de zon of doe gewoon helemaal niks.
Niks! Wat een uitvinding is dat, zeg: Niks. Daar doen we veels te weinig mee, kan ik je zeggen. Niks is hemels, paradijselijk, goddelijk. Niks is niet niks – Niks is alles!
Kon ik de rest van mijn tijd maar Niks doen.
[Men fluistert dat er na dit leven Niks is. Dat moet welhaast het paradijs zijn.]
Hahaha, die slotzin, briljantie!
{Mowl: ach, zo’n enkele keer slaat ’t weer toe.}
Ik doe momenteel niks terwijl ik zit te wachten op de schade-expert voor onze suïcidale woonkamertafel.
{Mowl: niksdoen-omdat-je-wacht is lang niet zo leuk.}
Niks doen is niet makkelijk, van mij vraagt het keer op keer oefening. 😉
{Mowl: vooral niet opgeven.}
Volgens mij is ‘niks’ heel heilzaam. En zijn we met z’n allen veel te calvinistisch, dat we dat steeds denken te moeten verantwoorden. Maar als jij er alleen van kunt genieten als je ertoe gedwongen wordt zou ik zeggen: nog even geen beterschap.
Pling, plong (zachte jazz), ruis, ruis (het omslaan der bladzijden), prrrrrrr (het spinnen van de zieke).
{Mowl: kan ’t mooier?}
Alweer?! 😉
{Mowl: altoos blijven oefenen.}