Op ’t ene ouwe vrouwtje na, dat, als ’n Kniertje, met ’n emaillen pannetje over de klinkers vluchtte en ons daarbij argwanend bekeek, leek ’t dorp verlaten.

We stonden op ’t kerkhofje omdat de stenen op de doden zo vaak verhalen over de levenden. ’t Was ’n zilte zondag. Enkele uren eerder had de eredienst zich voltrokken, lazen we op ’t bordje dat op ’t kleine kerkje was bevestigd. Dat vormde, met ’n tweede godshuis, de spil van de kleine gemeenschap en gaf daarmee ’n mogelijke verklaring voor de lege straten. De stilte was vreugdeloos gevuld met tucht.

“M’n hemel, wat ’n gereformeerde bedoening.” verzuchtte Brrrr.

“Dat eerste kerkje was hervormd en dat tweede katholiek.” corrigeerde ik. “Twee geloven.”

“Twee geloven.” rilde Brrrr. “Nog erger.”