Door

Alleen alleen herinnert een mens de mens gepast aan twee. Dimitri Verhulst

“Mis je hem?” vroeg Lief, als hij zag dat de herinneringen aan de val van de Muur me raakte.

Het was ineens vrijdag, want de elfde was een zaterdag in dat jaar, wist ik nog. Het was pauze op het werk en een collega vroeg me naar mijn vader.

“Hij gaat morgen dood.” zei ik alsof ik het wist – en dat voelde ook zo. De collega schrok ervan. Dit had hij niet willen weten. Ik probeerde hem gerust te stellen.

“Hij is zo moe.” zei ik. “We zijn allemaal moe.”

Het werkte maar deels.

“Maar hij is wel blij dat hij het einde van de Muur nog heeft meegemaakt.” zei ik. “We hebben samen alles gekeken.”

De collega glimlachte maar.

“Het is tijd.” zei ik.

“Nee.” antwoordde ik dan, alsof er intussen geen jaren waren voorbij gegaan. “Het was zijn tijd.”

Lief zei niks, maar sloeg zijn armen om me heen.

Standaard

2 gedachten over “Door

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.