Zo kon het ook worden bezien, natuurlijk.

“Ergens vind ik het jammer dat het alweer voorbij is,” zei hij, “het jaar, bedoel ik. Het was toch een stukje geschiedenis.”

Ik probeerde hem te volgen.

“Met corona enzo?” vroeg ik.

Hij knikte.

“Precies,” zei hij, “en wij kunnen later vertellen dat we het hebben meegemaakt.”

Nog voor ik kon bedenken wat ik daar nu van vond, ging hij verder.

“Historici zien veel parallellen met de vorige pandemieën,” doceerde hij, “zoals de Spaanse griep van de vorige eeuw. Daarna begonnen les années folles.”

Hij oogde verrukt.

“Stel je voor,” zei hij, bijna ademloos, “dat ons ook een tijd te wachten staat die alle grenzen van je verbeelding overschrijdt.”

Zijn begeestering smeekte om nazicht.

“En daarna kwamen de jaren dertig,” domperde ik.

Onthutst keek hij me aan. Mijn voornemen om het komende jaar geen ballonnen meer door te prikken was nu al mislukt.