“Geef mij eens zo’n tasje,” wees de moeder naar haar zoon. Die twijfelde voordat hij onder de kassa greep.

“Weet je het zeker?” zei hij. Hij wees naar de boodschappen op de lopende band. “We hebben alleen maar chips en chocolade.”

De moeder verblikte zoals iemand kijkt die de woorden hoort die ze met alle macht had willen mijden. Haar lippen verstrakten en haar ogen vernauwden enigszins, maar voldoende om de boodschap te herkennen wanneer ze gezien zou zijn. De zoon bleek geen goede ontvanger.

“Het kan toch hierbij?” zei hij, terwijl hij een plastic tas omhoog hield. Hij was doorzichtig, waardoor je kon zien dat hij een verpakking tofoe omvatte.

“Die is vol,” snerpte ze, “geef me nou maar zo’n tasje.” Ze wees dwingend. De jongen gehoorzaamde onwillig.

“Wat een onzin,” weerstreefde hij bij het toereiken van de tas. Zijn moeder greep hem aan.

“Die is vol,” hamerde ze.