Het leven is alleen maar een spiegel die reflecteert wat je bent. Gary W. Fenchuk

Ik had net de deur achter me dichtgetrokken, toen ik hoorde dat d’r nog iemand op ’t toilet van ’t bezoekerscentrum kwam. En als ik dat op dat moment niet had gehoord, was ’t dat ’n moment later onmiskenbaar, toen met veel misbaar aan de deurklink werd gerammeld.

“Hij zit op slot.” hoorde ik ’n jongetje klaaglijk.

“Dan wachten we gewoon tot ie klaar is.” zei ’n mannenstem. M’n hemel, schoot door me heen, hoe moet ik poepen terwijl twee mensen op luttele decimeters hoorbaar wachten?

“Wat duurt ’t lang.” zeurde ’n tweede jongetje. Drie mensen, corrigeerde ik mezelf.

“Ik moet poepen.” klaagde de eerste. “Heel erg.” Ik sloot m’n ogen en zuchtte. Ze hadden gewonnen.

“Eindelijk!” riep ’t jongetje toen ik ’t slot opende en hij de deur had opengerukt.