“Ik begrijp het niet,” zei ik, “je hebt geleerd en bent wetenschapper – hoe kun je dan gelovig zijn?”

“En liberaal en homoseksueel,” schreef hij supplementair, “en als eerste bereid om te verklaren dat hij het niet weet. Maar is dat niet tevens de kern van alle wetenschap?”

“Niet weten?”

“Twijfel,” antwoordde hij, “de oorsprong van de nieuwsgierigheid waar kennis uit wordt geboren.”

“Dat mag zijn,” gaf ik toe, “maar dat verklaart je geloof nog niet. Agnosticisme had ik me kunnen voorstellen. Laat onzekerheid je Heer zijn.”

“Een ware gelovige twijfelt ook,” repliceerde hij, “vandaar de benaming. Wie alles zeker denkt te weten zal niet werkelijk onderzoeken en nooit tot ontdekkingen komen.”

Ik dacht na.

“Ze hebben intussen wel de luidste stem,” meende ik, “zij die alles denken te weten.”

“Dat klopt inderdaad,” zei hij met een opgetrokken verzuchting, “maar niets overschreeuwt mijn onwetendheid.”

En dan, zachter: “of mijn geloof.”