Er moest een makreel worden gerookt. Dus gingen we naar de vismarkt. Het was er druk.

Een vis is een vis — we zien het verschil wel tussen haai en inktvis en ook haring en rode poon weten we nog wel tussen het aanbod uit te halen, maar makreel? Zo net uit de zee leek het allemaal op elkaar, vonden we.

-“Pardon —” probeerden we vóór onze beurt, “Heeft u ook makreel?”
-“Ik kom zo meteen bij u, meneer.” antwoordde de viskraammeneer. We voelden ons terechtgewezen, terwijl we niet hadden willen voordringen. Heus niet. We wilden alleen weten of ie makreel verkocht, zodat we anders bij een andere visboer konden vragen. Bedremmeld wachtten we onze beurt af.

Elders in de kraam had de baas van het hele spul ons gehoord. Hij was een vis aan het schoonmaken.

-“Als je even wacht haal ik zo verse makreel.” zei hij met een knipoog. Hij veegde zijn handen schoon en liep naar zijn bestelbusje. Hij verdween erin en kwam terug met een grote bak met dooie vis op ijs. Hij schudde de bak leeg in de vitrine waar nog enkele soortgelijke exemplaren lagen.

-“Zoek maar uit.” zei hij. We maakten een keuze.
-“Wilt u hem ook schoonmaken?” De man knikte. Met zijn scherpe mes haalde hij het binnenste uit de makreel. Daarna pakte hij hem in.

-“Dat is dan één vijftig.” zei hij.

[Later die middag geurde de keuken naar gerookte makreel. Waar kun je tegenwoordig nog zo genieten voor één vijftig?]