Indien wij iets geschreven hebben voor onze lering of tot de verlichting van ons hart, bestaat er een grote waarschijnlijkheid dat onze overwegingen ook voor vele anderen nuttig zullen zijn. Want niemand is alléén in zijn soort; en nooit zijn wij zó waar, noch zó levendig, noch zó hartroerend, als wanneer wij de dingen behandelen voor onszelven. Marquis de Vauvenargues (1715-1747)

Sommige mensen hebben dat. Ze vinden het leven heel simpel. Ze delen de andere mensen met het grootste gemak in, in de categorieën ‘goed’ en ‘fout’. Nuances zijn ‘peanuts’ en leiden af van ‘de zaak waar het werkelijk om gaat’. ‘Onrecht’ staat altijd tegenover ‘recht’.

Ja, ik heb gisteren naar ‘Het Zwarte Schaap’ gekeken. Ik had al over deze aflevering gelezen, maar ik wilde toch zelf zien hoe Gretta Duisenberg zich wederom in de nesten zou weten te werken.

Volgens mij is ze niet boosaardig en antisemitisch, zoals Hans Knoops oordeelde. Ze is veeleer een pathetisch figuur, deerniswekkend. Verstrikt in haar eigen fantasiewereld.

“Ik ben bijzonder geliefd in de Palestijnse wereld.” meende ze. Het zal zo zijn, maar het roept onmiddellijk de vraag op of dat wellicht haar doel is, geliefd zijn. En wordt daar de wereld beter van, of haar wereld. Verwart ze dan niet haar belang met het algemeen belang?

Rabijn Soetendorp verscheen, op film, nog even in de uitzending. Hij noemde het conflict tussen Israël en de Palestijnen een conflict tussen ‘recht’ en ‘recht’ – en dat maakte het juist zo tragisch. Mevrouw Duisenberg schudde onderwijl heftig haar hoofd. “Nee,” repliceerde ze, het was heel duidelijk: de Israëlis (of ‘de Joodse mensen’, zoals ze bij tijd en wijle zei) waren de enige onderdrukkers en de boosdoeners.

[Wat een zegen wanneer je wereldbeeld zo simpel is. En wat een armoe.]