Tijd: rijkdom van de armen. Michael Schiff

De jongen had de schijnbaar tegengestelde talenten van opperste verveling en uiterste dienstbaarheid in zich verenigd. Begrijpelijk, want het pas geopende warenhuis oogde nogal leeg en leek zijn verkooptalenten niet echt uit te dagen.

“Kan ik u ergens mee van dienst zijn?” vroeg hij desalniettemin, zonder een greintje hoop. Ik schudde mijn hoofd.

“Ik kijk alleen maar.” vertelde ik hem. Hij had dat al verwacht.

“Is het altijd zo rustig?” vroeg ik, zodat we op zijn minst een gesprek konden hebben. Hij haalde zijn schouders op.

“Geen idee.” zei hij. “Ik ben vanmiddag pas hier begonnen. Om twee uur.” Ik knikte. De jongen keek langs mij heen naar de roltrap. Er kwam alweer niemand.

“Ik heb met opzet geen horloge omgedaan.” zei hij. “Anders gaat de tijd zo langzaam.” Hij keek me even aarzelend aan.

“Hoe laat is het eigenlijk?” waagde hij.

“Drie uur.” gaf ik.

“Kut.” vloekte de jongen.