“Alstublieft, meneer.” zei de jongen met de glanzende ogen. “Wilt u deze enquête invullen? Het gaat over uw veiligheidsgevoel in de trein.”
“Maar natuurlijk.” zei ik en legde mijn krant opzij om het aangereikte formulier en potlood aan te pakken. Vriendelijk bedankte de jongen met de glanzende ogen me waarna hij zich wendde tot mijn buren die hem ook niks konden weigeren.
IJverig begon ik mijn antwoorden in te vullen. Ruimtijds voor aankomst legde ik het invulbiljet weg. Ik keek opzij. Mijn buren waren nog bezig.
Een triomfantelijk gevoel maakte zich van mij meester; een gevoel dat ik sinds de lagere school niet meer had ervaren. Ik had de neiging mijn handen in de lucht te steken en te roepen.
Eerstst!
[Bij mijn bestemming liet ik de vragenlijst achter. Een andere passagier nam snel mijn plaats in. Ze pakte het potlood en bracht met korte beweginkjes wijzigingen aan op mijn formulier. Zo gaat dat met enquêtes.]
Jammer dat ie niet terug kwam en je bedankte voor je ijverige invuloefening.
{Mowl: en me ’n stempeltje gaf.}
Of een sticker, zodat je die trots aan Brrrr had kunnen laten zien.
{Mowl: zoiets, ja.}
ieder krijgt waar die recht op heeft
{Mowl: ik kreeg niks. Ja, ’n potloodje. En die heb ik achter moeten laten.}
Jij weer een goed gevoel:-)
{Mowl: best wel.}
Dat is niet eerlijk. Mijn reisonderzoeker was oud, lelijk en vrouw.
{Mowl: wees gerust — ook mijn onderzoeker heb ik niet geconsumeerd.}
De complete Vox Populi op één enquêteformulier…
{Mowl: zij en ik vormen de familie Doorsnee?}
Zo krijg je natuurlijk wel de objectiefstesteste uitkomst van de enquete….
{Mowl: worden alle enquêtes zo gecorrigeerd, denk je?}
Mooie foto 🙂
{Mowl: je bent echt treinengek, is ’t niet?}