We waren in het Stedelijk Museum om de prijsuitreiking van de Mooist Ontworpen Boeken van 2003 bij te wonen. Vriend Leo was één van de laureaten.

Het Stedelijk is sinds een week of twee gehuisvest in het voormalig postdistributiecentrum, naast het Centraal Station. Het ademt een hele industri묥 sfeer. Wat ons betreft mag het daar langer dan de geplande tweeënhalf jaar blijven.

Na de ceremonie gingen we een hapje eten in 11, het zich op de elfde verdieping (jawel) van het gebouw bevindende restaurant.

Het restaurant ligt op adembenemende hoogte. Het uitzicht is overweldigend: heel Amsterdam ligt aan je voeten. Daarnaast is de inrichting kaboutergroen – en dat bevalt ons wel. Het interieur is modern, een beetje lounge-achtig. Dat merken we ook wanneer later de muziek aangaat en er coole kleuren op de wanden worden geprojecteerd. Aan de gasten is te zien dat het werkt. Je bent duidelijk hip als je hier bent. Of liever: je moet hip zijn om hier te kunnen komen.
Maar goed. Ondanks de alomaanwezige hete luchtballonnen geven we de ambiance zonder enige terughoudendheid een 10.

Hoe anders zijn de andere twee criteria.

Eerst de bediening. Lief, maar onervaren, zullen we maar zeggen. Als de antipasti voor twee personen worden geserveerd moeten we zelf vragen om twee kleine bordjes. Wanneer we een armpje met zuignapjes aanwijzen en “Calamares” uitroepen kijkt het meisje licht verward en mompelt “Nee, inktvis”. (We weten ook wel dat niet elke intvis een calamares is, maar het is hetzelfde als wanneer je naar een stuk vlees wijst en het “Koe” noemt en dan de correctie “Nee, vlees” krijgt. Ondeskundigheid dus.)
We zijn hier kort over. Een 4.

En dan het eten.

Vooraf hadden twee mensen uit ons gezelschap dus antipasti. Maar het waren slechts in de meest letterlijke zin van het woord antipasti – een bord met kleine voorgerechtjes. Inktvis dus, enkele geprakt roseval-aardappeltjes, een paar plakjes (!) asperge, wat rucola en een niet goed schoongemaakte artisjok. Het hield niet over.

Smakeloos is de betiteling voor de meivenkelsoep. Er was – zeer trendy – overdadig gewerkt met pesto. Iets tè ¯verdadig, naar onze smaak. Ook vonden we iets wat op venkelpuree leek in de soep. Het had meer voor de hand gelegen om wat rauwe venkel in de soep te doen. De puree had geen enkele toegevoegde waarde. Een beetje beet was beter geweest (hoe vind je die zin?). De halflege kom kon onverrichterzake terugkeren naar de spoelkeuken.

Het hoofdgerecht beloofde beterschap. De bestelde zeewolf was goed gebakken en had een goede smaak. De erbij geserveerde polenta was een toppertje. Maar daar was alles mee gezegd. De courgette ernaast op het bord had de structuur van snot. Hier was opeens wel rauwe venkel te vinden, al leek de combinatie met zeewolf hier nergens op te slaan.

De uiteindelijk geserveerde koffie was het dieptepunt: de sterkte was prima, de smaak was ronduit zuur.
Het eten krijgt van ons (kom, we hebben onze dag) een 5½.

Uiteindelijk krijgt 11 van ons dus een 6½. Dankzij het uitzicht.

[We staan alleen in onze opvatting. 11 loopt als een tiet. Al ontkomen we niet aan de indruk dat over een paar weken een andere zaak the place to be zal zijn. Ach, je komt er toch niet om te eten. Toch?]