Mijn moeder was nog te jong toen mijn vader stierf. En omdat mijn vader haar altijd weghield van de boze wereld, had niemand gedacht dat zij zich zo goed in haar eentje zou kunnen redden.

Wel dus.

En niet alleen heeft ze zich gehandhaafd, ze is ook een veel sterkere vrouw gebleken dan iedereen ooit in haar had gezien.

Toch beginnen de jaren zich nu te wreken. Steeds vaker laat ze me overschrijvingen zien en vraagt ze of ze die goed heeft ingevuld. Voor mijn gevoel is het geen onzekerheid, maar een verlangen naar een samen. Dingen doen met elkaar.

We waren gisteren wandelen in Hoch Elten. Het was mooi weer en ze wilde ons de plaats tonen waar twee weken daarvoor een woud aan sneeuwklokjes had gestaan. Dat woud was grotendeels weg, maar de schitterende omgeving van Hoch Elten was nog steeds meer dan voldoende om de tocht naar Duitsland te rechtvaardigen.

Op een bankje, uitkijkend over de verte, zaten een man en een vrouw. Het was een ouder paar. Ze zaten hand in hand en even later liepen ze samen over de zonovergoten paden. Ze waren verliefd. Gelukkig.

Ik zag mijn moeder naar hen kijken en voelde haar gemis.