En l’air

Toneelspel is mooi, maar de echte menselijke aard is mooier. John Keats

Toneelspel is mooi, maar de echte menselijke aard is mooier. John Keats

“Wat een schít-te-ren-de kostuums!” schalde de dame in de pauze van de balletvoorstelling. Ze maakte zich los uit haar kleine kring in de foyer met twee flesjes chocolademelk in haar handen. Er verscheen een gestolde grijns op haar getilde gelaat.

Ze riep de woorden naar de choreograaf van het dansgezelschap, die net voorbijkwam. Hij hoorde haar — hij moet haar wel gehoord hebben — maar verkoos de blijkbaar voor hem abjecte opmerking straal te negeren. Nog geeneens een valse blik keurde hij de ongelukkige dame waardig. Het plaatsvervangend zwijgen was oorverdovend.

[De glimlach bestierf op de lippen van de dame. Als ze draaide hervond ze zich. Ze schreed terug naar haar verlaten gezelschap, het hoofd nog immer fier omhoog geheven, de beide flesjes chocomel als kleine trofeeën voor zich uit getorst.]

Standaard

4 gedachten over “En l’air

  1. Marloes schreef:

    Je begrijpt dat elk woord van mij hierover er een teveel zou zijn?
    Overigens is Ton Wiggers tegenwoordig nauwelijks nog met choreografie bezig, het artistieke heeft hij aan de kroonprins overgedragen

    {Mowl: Scheidslijn was nog wel van hem.}

  2. peer schreef:

    Ik begrijp het wel. Als choreograaf kun je weinig met complimenten voor de kostuums. Dan kun je net zo goed zeggen dat de chocomel heerlijk was.

    {Mowl: alsof je tegen Rembrandt zegt dat ie van die leuke ophangkoortdjes voor zijn schilderijtjes gebruikt.}

Laat een reactie achter bij peerReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.