“Het uitzicht is ook niet meer wat het was,” vond de fietser bij de bankjes aan de Utrechtsestraat, even verder van waar de Sicherheitsdienst in de oorlog had gehuisd.

“Mijn vader heeft Hitler nog in de ogen gekeken,” zei hij, wrijvend over de grepen van het stuur. “Hij was als dwangarbeider naar Duitsland gevoerd en op een dag was die daar ineens.”

Hij liet een stilte vallen.

“Het was natuurlijk niet aangekondigd, dat hij zou komen, dus het was voor iedereen een grote verrassing,” zei hij, “voor mijn vader ook, natuurlijk.

“Ik had hem zo kunnen doden, zei hij later,” ging de fietser verder, “zonder enig probleem, maar dan was jij er niet geweest.

“Toch bijzonder,” zei hij, “dat je vader op zo’n moment nog aan jou denkt.”

Hij moest weer verder.

“Ik heb dat steeds als ik hier ben,” zei hij nog, “al is het uitzicht nog zo veranderd.”