Hij had gerbera’s gekocht — één van mij en één van hem. Voorzichtig legden we die op ’t plekje waar we Pim hadden begraven. Voordat we ’t gat met aarde bedekten had ik de handdoek waarop ie was gestorven over ‘m heen gelegd.
“Anders krijgt ie zand in z’n ogen.” zei ik. Hij knikte.
“Laten we even gaan zitten.” zeidie, nadat ons werk was gedaan. Even verderop lag ’n uitnodigende boomstam. Daar zaten we zwijgend voor ’n tijdje. Dan begon ie te zingen. Eerst zacht, dan met steeds vastere stem. De enkele wandelaar die voorbijkwam keek even om, maar dat maakte ‘m niks uit.
Ik voelde tranen over m’n wangen. Hij sloeg z’n arm om me heen.
“’t Komt allemaal goed.” fluisterde die.
“Dat weet ik.” schokte ik.
Daarna zwegen we tot ’t tijd was.
Och mooi hoor om samen te doen en dan nog dat zingen…dat is nog extra… sterkte! Trudy
Heftig, heel veel sterkte