Faites d’hiver

Het is geen geheim: ik haat de winter.

Ik haat de kou, de sneeuw, de korte dagen. Zodra de zonnewende is geweest zie ik met pijn in mijn hart het verval inzetten. En hoewel ik weet dat er onafwendbaar een herstel van de natuur zal volgen, is het najaar toch voor mij meer dan een symbool voor het sterven en de dood. Nee, niks voor mij dus.

Maar.

Ondanks alle bezwaren tegen de koudste tijd van het jaar moet ik toegeven dat er ook heel wat prettigs aan kleeft. Wat heet, ik zou niet zonder kunnen. Willen.

Op de eerste plaats noem ik de verschillende stamppotten — met de zuurkoolstamppot onbetwist op numero uno. En omdat de dagen korten, lengen de avonden. En daarmee verschijnt een fantastische — tja, hoe moet ik het anders noemen? — gezelligheid.

Opeens gaat de rode wijn het weer winnen van de rosé, komen er sentimentele liedjes in me op en krijg ik behoefte aan het bevorderen van het welzijn van de medemens.

Het moet niet gekker worden!

[Gelukkig weet ik dat dit ook van tijdelijke aard is. Met het naderen van lente en zomer daal ik gelukkig weer af tot het aardse niveau.]

Standaard

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.