Het was een stille ergernis weliswaar, maar eentje die niet onbesproken kon blijven.

“Ik kan daar niet tegen,” schimpte ik, “die traagheid, waarmee mensen reageren op betrekkelijk eenvoudige vragen, zoals Kan ik u ergens mee helpen? of Wat kan ik voor u doen? Er volgt dan steevast een nadenkelijke pauze, waarin men – blijkbaar overvallen door de vraag en de zwaarte ervan – het antwoordt poogt te formuleren alsof ik naar de zin van het bestaan of de grondslag van de kwantumfysica heb geïnformeerd. Ik bedoel, ze komen hier toch met een reden die op zijn minst aan henzelf geopenbaard mag zijn, hoop ik.”

Hij luisterde welwillend naar mij en reageerde terstond met: “Het is een hoofdzonde.”

“Ja toch,” brieste ik, “traagheid, luiheid, vadsigheid. Acedia,” wist ik. “Die antieke leermeesters verstonden wel waar ze het over hadden.”

Hij schudde zijn hoofd.

“Nee,” zei hij, “Ira. Woede.”

Dan lachte hij. Hoogmoedig, vond ik.