Het zou Toscane kunnen zijn, of een knoestige boomgaard in Frankrijk, waar de tafel stond gedekt, met brood en worst en wijn, en een dozijn willekeurige stoelen eromheen om op aan te schuiven. Aan de takken hingen gekleurde flessen met vrolijke lichtjes erin. Ze tikte op de foto uit het kookboek.

“Dat is dus mijn droom,” zei ze, “een oud huisje, ergens in het zuiden, met ruimte genoeg om vrienden en familie te ontvangen, aan een lange dis met voldoende eten en drinken om de avonden mee te vullen.”

Ze knikte terwijl ze bleef kijken naar het plaatje. Ik kon alleen maar raden wat ze aan het denken was.

“Ik heb nog een tijdlang van die flessen verzameld,” vertelde ze. Dan deed ze het boek dicht, voorzichtig, als om de tafelschikking niet te verstoren.

“Maar ik heb ze weggedaan,” zuchtte ze, “dromen zijn mooi, maar ze nemen teveel ruimte in.”