Foetsie

Wie zegt dat ons leven geen tunnel is tussen vage dimensies licht? Pablo Neruda

Op de eettafel lag mijn boek – het zag er nog ongelezen uit. Het was misschien ook niks voor Lenie.

“Zeker te kleine letters,” hielp ik haar.

“Ik heb een leesloep,” hoofdschudde ze, “Met een lampje. Daar kan ik heel goed mee lezen. Maar ik weet niet meer waar die is.” Ze keek peinzend om zich heen. Ik keek met haar mee.

“Twee bijzettafels zijn ook foetsie.” Ze wees naar de bank  “Daar stond dat ronde tafeltje. En die kristallen vaas. Ook foetsie. Net als de asbak. En de bloesjes uit de gang.” Ze keek over haar schouder.

“Op de kast lagen twee dekens, eentje ingepakt,” zei ze, “allebei foetsie.”

Ze ging rechtzitten.

“Mijn moeder zei altijd: ‘Wat je thuis bent verloren, zul je thuis weer terugvinden,” zei ze. Ze legde haar armen op de leuning. Haar blik dwaalde door de kleine kamer.

“Maar intussen is wel alles foetsie,” mompelde ze.

Standaard

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.