Ik wandelde. Met mijn moeder. We waren over koetjes en kalfjes aan het praten en hadden de pas er stevig in.

Om de een of andere reden was zij vooruitgelopen. Als ik haar wilde bijhouden, moest ik even een sprintje trekken.

Op dat moment kwam er een collega voorbijgefietst. Hij keek veelbetekenend naar mijn been.

-“Het gaat al weer een heel stuk beter, zie ik.” zei hij misprijzend. Ik voelde mijn konen gloeien. Ik was erbij!

Badend in het zweet werd ik wakker. Ik probeerde meteen op te staan. Ha, gelukkig – pijn!