Ik dorst dit zowat niet te vertellen, omdat er kleur in het spel is. Voor je het weet, sla ik de plank mis en heb je de poppen aan het dansen, om wat beuzelachtige platitudes te misbruiken.

Het was namelijk bij een Chinese cafetaria dat een zwarte vrouw een witte vrouw aansprak die een boulevardblad bekeek, in afwachting van haar patatten en overduidelijk niet in voor een gesprek.

“Het is wat, met die corona,” stelde de zwarte vrouw onvoorzien. Zonder op een reactie te wachten, vervolgde ze. “Thuis zet ik de ramen tegen elkaar open. En ontsmetten, hè, alles ontsmetten.”

De witte vrouw bladerde verder.

“Ikzelf heb nergens last van,” negeerde de zwarte vrouw het witte zwijgen, “u wel?”

De directe vraag dwong de witte vrouw te reageren. Ongenegen draaide ze haar hoofd.

“Ik heb ook nergens last van,” verklaarde ze. De zwarte vrouw grinnikte.

“Alleen van mij,” mompelde ze.