“Er wordt niet meer gelezen,” was meer een waarneming dan een verzuchting van de man die ik regelmatig tegenkwam. Hij had gestudeerd en was belezen, maar dat was duidelijk geen garantie geweest voor een maatschappelijk succes: zijn bron van inkomsten was obscuur en hij betrok zijn dagelijkse boodschappen vooral van de voedselbank, waar hij overigens geenszins over lamenteerde.

“Je ziet nauwelijks meer jongeren met een boek,” was zijn observatie, “niet eens in Latijn of Grieks.” Voor de polyglot stonden werken in Latijn en Grieks immers gelijk aan Jip en Janneke.

Ik wees naar de Amerikaanse krant die hij onder zijn arm droeg. Het was opmerkelijk, ventileerde ik, waar hij zijn nieuwshonger normaal gesproken stilde met dagbladen in meer exotische schriften.

“O dat?” gniffelde hij. Hij bekeek de krant met zichtbaar plezier. “Ik probeer gewoon wat couranter over te komen.” Hij barstte in bulderen uit. “Couranter.” hikte hij, “Snap je ‘m?”