Aan het einde van het begin van de aids-crisis, een ongenoemde pandemie met tot dusver tweeëndertig miljoen doden, zonder dat er ooit een algehele vergrendeling is afgekondigd – intelligent of anderszins, kreeg het virus een bekende in zijn klauwen. Het lichaam van de jongen werd door zijn familie geroofd en begraven in Suriname, zonder zijn vriend of zijn vrienden. Op achtduizend kilometer afstand herdachten we hem, op diezelfde dag, met een lege kist in een volle kerk.

Ik dacht aan hem, toen alsnog, op de valreep, deo volente, een bekende van ons geofferd werd aan de huidige gesel. Hij is in zeer beperkte kring begraven – zonder zijn vrienden.

Natuurlijk zijn er verschillen en zijn beide sterfgevallen niet te vergelijken. Ondanks de overeenkomsten. Er zijn teveel verschillen. Wat ik daar ook van moge denken. Maar rouw is niet te rijmen, hoe dan ook.

Ik dacht gewoon aan ze allebei. Dat is alles.