Het is goedkoper, het is lekkerder, het is gezelliger en het huis ruikt zo lekker: allemaal redenen die we bedachten om zelf ons brood te bakken.

Dus ben ik alweer een aantal weken op vrijdagmiddag in de keuken te vinden met alle ingrediënten voor de heerlijkste broden. Volkoren, vier-granen – noem het maar op. In de traditionele broodvormen of gewone vloerbroden. Alle mogelijke vormen hebben de revue inmiddels gepasseerd.

Voor vandaag had ik zachte witte bolletjes in gedachten. Die gewone, zachte witte bolletjes die je zaterdagsochtends bij de warme bakker haalt, voor een lekker ontbijt. Wat kan daar moeilijk aan zijn?

Dus ging ik kneden. Kneden is het belangrijkste van lekker brood. Goed kneden is het halve werk, zeg ik altijd maar. Een half uur reageerde ik me af op de steeds soepeler wordende substantie. Daarna moest het deeg een uur rijzen om vervolgens nog es doorkneed te worden. Van het deeg werden mooie bolletjes gedraaid, die op de bakplaat werden gelegd om nog es een keer te rijzen. Drie kwartier. Met een theedoek eroverheen.

De oven was inmiddels op 220 graden gezet. Na het rijzen werd de bakplaat erin geschoven. Nog eens 20 minuten later kwamen de bolletjes eruit: wel een beetje klein, was de eerste reactie van Brrrr. Maar wat wist hij ervan, schokschouderde ik.

Vanmorgen werden de broodjes op hun ontbijtwaarde getest. Brrrr bleek gelijk te hebben gehad: er was iets misgegaan met het rijzen. Misschien was de plek waar de broodjes hadden gestaan te koud geweest of te tochtig. Of de gist was oud. In elk geval waren de broodjes, laten we zeggen, te compact om er een weekend meet te beginnen.

De broodjes hebben we daarom zonet aan de eendjes gevoerd. En de meerkoetjes. En de kapmeeuwen. Zoals altijd verdrongen ze zich voor de goede gaven. Maar het was dit keer voor het eerst dat ik zag hoe ze de hompen opzij schoven en aan elkaar aanboden. “Neem jij maar, ik heb al gehad.”

Ze hadden geen trek.