Nothing spoils lunch any quicker than a rogue meatball rampaging through your spaghetti. Jim Davis (1915-1981)

“Wazda?” wees ik naar een bakje uit de vriezer. Brrrr bekeek het nauwkeurig.

“Kweenie.” zei hij na uitvoerige inspectie. “Gooi maar weg.” besloot hij. Hij gaf me het bakje terug en ik zette het op de koelkast.

Daar stond het de volgende dag nog. Wat het bevatte was intussen ontdooid.

Ik pakte het bakje van de koelkast en opende het deksel. De inhoud was een gelei-achtige substantie, enigszins rood van kleur. Het oppervlak was egaal. Als ik het bakje schudde, trilde de gelei.

Toen bedacht ik me wat. Met mijn rechterwijsvinger duwde ik op het goedje. Het voelde glad aan, strak, maar niet ondoordringbaar. Ik ging makkelijk door de bovenkant heen.

Langzaam zakte mijn vinger dieper in het bakje, tot het ergens op stuitte. Ik bevoelde het oppervlak. Iets ronds, was het. Sponsachtig, maar dan stevig.

Een beetje opgewonden door de ontdekking liet ik mijn wijsvinger verder zwerven door het bakje. Dan vond ik nog zo’n ding.

Ik wist genoeg. Ik pakte een steelpannetje, mikte de inhoud van het bakje erin en zette het pannetje op het vuur.

Even later lagen twee gehaktballetjes op mijn bordje. Twee gehaktballetjes, twee sneetjes brood en ketchup. Soms is meer niet nodig om me gelukkig te maken.

[En dan te bedenken dat ze bijna waren weggekieperd. Bestaan er eigenlijk straffen tegen bal-verspilling?]