Ik herinnerde me de sprei op het bed van mijn moeder.

“Dat heb ik nog gehaakt,” zei Lenie, “ik heb er wel een jaar over gedaan. Wat is er eigenlijk mee gebeurd?”

Als ik eerlijk was geweest, had ik haar verteld dat het dek, naar alle waarschijnlijkheid, met de rest van de inboedel door het kringloopcentrum was meegenomen en nu mogelijk op het bed van wie-weet-wie zou rusten. Als het niet op de stort was verdwenen.

Maar ik verzon een wenselijkere waarheid.

“Mijn zus heeft hem meegenomen,” fantaseerde ik. Het was de best bedachte verdichting, omdat mijn zus Ver Weg woont en Lenie zelden bezoeken kan.

Lenie klaarde op.

“Ze is vorige week nog hier geweest,” zei ze, “ik zal haar er de volgende keer eens naar vragen. Het zou toch jammer zijn als het weg was.”

“Nou,” knikte ik me mijn eigen graf in, “dat zou echt zonde wezen.”