`Dichten is afleren,’ zei Bloem. En ik zeg: `Schrijven is afrekenen.’ Jaap Harten

Het was een wat slungelachtig type, de jongen die met een bakje paté bij de kassa van de supermarkt stond te wachten. Ik zag een kortingssticker op het dekseltje geplakt.

De jongen had het bakje op de band gezet en staarde nu naar de caissière. Dat was een jong meisje met lange blonde haren die Lente! riepen. De jongen leek het ook te horen.

Het meisje pakte de paté van de band en haalde het bakje over de scanner. Er klonk een piepje en het meisje drukte op een knop. De jongen keek naar de prijs op het schermpje. Hij aarzelde.

“Euhm.” zei hij. Het meisje keek op. Ze hadden nu voor het eerst oogcontact.

“Ja?” zei ze. De jongen zweeg blozend. Hij legde een muntstuk neer en liep weg.

[Het meisje trok haar wenkbrauwen op. Heel even maar, voor wie er op lette.]