Om te beginnen liep hij op zijn gemak door het bos. Hij oogde jong en gekruld.

“Ik zou echt niet weten wanneer ik dit voor het laatst heb gedaan,” zei hij, zomaar in het openbaar, tegen de spreker in zijn oortje. Daarbij trok hij, alsof de luisteraar het kon zien, een innig tevreden gezicht. Zijn tred werd intussen zo mogelijk nog uitgebolder.

“Serieus,” zei hij, “je gelooft het niet, maar sinds een maand of wat werk ik weer met plezier. Echt. Geen gein.”

Hij wandelde even verder terwijl hij naar het respons luisterde.

“Natuurlijk,” knikte hij, “ik zie ze niet meer. Hooguit tijdens een videovergadering. Maar dan zet ik de microfoon uit en scheld ze verrot en ondertussen glimlach ik braaf en steek een dikke middelvinger naar ze op. Onder de tafel, hè, dat wel.”

Hij moest er zelf om lachen.

“Zo komen we die lockdown wel door,” grinnikte hij.