Gelach

Wat houdt ons vast op deze globe, buiten de zwaartekracht? Stanislaw Jerzy Lec

Nu we het er toch over hebben: ze lachte.

Ze lachte hard en helder. Het was pijnlijk te horen, hoe hard en helder ze lachte. Er viel immers niks te lachen – zeker niet voor haar, en zeker niet hard en helder.

Haar man was ineens gestorven en toen had ze corona gekregen, waarbij ze tegelijk ontdekten dat ze aan suikerziekte leed. En nu ging haar dochter verhuizen, die al die tijd met haar gezin bij haar had ingewoond: ja, dat was gezellig geweest, maar ja, wat was het druk bij tijd en wijlen en nog meer ja, wat zou ze ze gaan missen.

“In oktober gaan we naar Disneyland,” zei ze, “dat hadden mijn man en ik al voorgenomen, maar ja.”

En nu ging ze dan toch: met de dochter en haar gezin.

“Ik kijk ernaar uit,” zei ze, “maar het zal ook wel weer niet doorgaan.”

Daarna lachte ze.

Standaard