Hoewel het niet meer zo heet was als het was, was het warm genoeg om op te kijken van de mantelpakjes en de overjassen. Alleen de kinderen – de jongens dan – droegen korte broeken, de meisjes rokjes, bijna allemaal plissé.

De mensen voor de uitgang van het kerkgebouw keken, zonder uitzondering, gelukkig. Het was het soort geluk dat ik enerzijds benijdde en tegelijk wantrouwde – alsof ik dacht dat zoiets niet echt kon zijn. Niet in deze wereld, tenminste.

Niet in mijn wereld.

Ik voelde een bijna onweerstaanbare aandrang om in deze gemeenschap te duiken, één met hen te worden, het onbestaanbare welbehagen zelf te ervaren en er desnoods van te getuigen.

De gelukzaligen gaven elkaar een hand, alsof ze zich feliciteerden met hun welbevinden. Een enkeling omhelsde een andere enkeling onder de goedkeurende blikken van de overigen.

Ik snapte het.

Bijna.

Want die mantelpakjes en overjassen met dit weer bleven jammer.