“Gelukkig nieuwjaar!” wenste ze in een voor mij ongekende opgewektheid.

“Wat is er met jou aan de hand?” moest ik wel informeren. De grijnslach bleef op haar gezicht gefixeerd. Mijn vraag verschoof van de vette tevredenheid, waardoor ik nog een poging deed.

“Je bent anders nooit zo,” zei ik, “zo…”

“Vrolijk?” vulde ze aan. Ik knikte.

“Het is nieuwjaar en de eerste werkdag waarop we elkaar allemaal weer gaan zien,” zei ze.

“Ja en?”

“Begrijp je het niet?” vroeg ze, “denk eens terug aan vorig jaar en de jaren daarvoor.”

Ik haalde mijn schouders op.

“Ja en?” herhaalde ik.

“Ik hoef dit keer niet te zoenen,” zei ze, “en beter nog: ik hoef ook niet bang te wezen om afgelebberd te worden. Je hebt van die engerds die juist dan de kans schoon zien. Maar niet dit jaar. Ze moeten allemaal van me afblijven.”

Ze glunderde door.

“Heerlijk,” zei ze.