Ik word wakker met een lege plaats naast mij.

-“Ha, Brrrr maakt het ontbijt!” is het eerste wat ik denk. Dan: “O nee. Hij heeft nachtdienst.”

Ik geef de poezen eten en stap onder de douche. Ik zal hier nooit aan wennen. Brrrr die ergens anders slaapt. Het is niet normaal.

Soms hoor ik van stellen waarvan de een alleen op vakantie gaat. “Moet kunnen.” zeggen ze. Tuurlijk, moet kunnen. Maar ik moet er niet aan denken. Acht uurtjes alleen vind ik al te veel. Daarvoor ben ik niet gemaakt. En alleen op vakantie? Brr. Ik zou gek worden.

Mijn moeder is net zo. Ze mist mijn vader nog elke dag. Ik geef toe, het was makkelijker als dat niet zo zou zijn — maar of ze dan gelukkiger zou zijn geweest?

Alles heeft een prijs. Maar dit gemis is draaglijk. Over drie uurtjes is ie weer hier.

[Bah, wat een klef gedoe. Vergeef het me. Of stop een hart onder m’n riem.]